Düğmenin yanındaki kişi, daha birisi inmeden hemen parmağını düğmeye götürüyor ki iner inmez basıp kapıyı kapatsın. O kadar acelesi var yani. Düğmeye basmanın da kendi içinde dereceleri var. Örneğin kimi düğmeye bir kere basıp çekerken kimi kapı kapanmaya başlayan kadar ısrarla parmağını baslı tutuyor. Bu sonuncusu gözünü de düğmeden çekmeyerek asansöre manevi baskı uyguluyor aynı zamanda sanırım. Bütün bu harcadığı maddi manevi efor neticesinde kazandığı ise hepi topu 2-3 saniyeden ibaret. Ayrıca bu hareket biraz da inen kişiyi kovmaya benziyor. “Çabuk in lan!” demenin kibarcası, kişi daha inmeden parmağını düğmenin üzerine getirmek. İnen, yavaş hareket ediyor diye parmağı düğmedeyken arkasından homurdanan da genelde aynı kişi oluyor.
Bu çabanın sabahları bilgisayar başına çabuk ulaşma veya akşamları bir an önce binayı terk etme arzusundan kaynaklandığını sanmıyorum. Hız, bir takıntı halini almış artık. Zira 2-3 saniyenin hesabını yapmak bence takıntıdır. 0’dan 100 metreye 22 saniyede çıkan (evet, bunu hesapladım) bir asansörde dahi ayağını yere vurarak bekleyenler hakkında daha başka ne düşünülebilir ki?
Sürekli bir hızlı çekim hali. Aynı insanların yemekhanede yemek yeme hızlarını görseniz, yakın zamanda hap şeklinde yemek ütopyasının gerçekleşeceğine de inanabilirsiniz.
0 yorum:
Yorum Gönder