"İlahi adalet, onlar da şehitler için hiçbir şey söylememişlerdi, zaten teröristleri destekliyorlardı, iyi oldu..." Bu sözcük envanteri de en az yukarıda saydığım "yardımlar" kadar hatta belki de daha fazla acı verici ama kullanılmaktan imtina edilmediler. Eminim Türkiye'nin batısında yaşayan Kürtler, bu laflara bir kere de olsa maruz kalmışlardır. Evet, mazlumun yanında olmak bu topraklarda hiçbir zaman çok tercih edilen bir şey olmamıştı zaten ama bu yüzyılda bu kadar vicdansızlaşabilmek ayrı bir beceri doğrusu.
"Deprem her ne kadar Doğu'da Van'da da olsa üzüldük", "...Canımız istediğinde kuş avlar gibi taş atıyoruz. Dağlarda vuruyoruz. Sonra bir şey olunca da asker gelsin, polis gelsin diyoruz. Dengeleri kuralım. Zor günlerde canım cicim. Kuş avlar gibi avlamayalım bunları. O kadar kolay değil. Herkes haddini bilecek..." Bu envanter de televizyon kanallarında programcı ve sunucu olarak istihdam edilen bir canlı türüne ait. Yıllardır abuk sabuk programlar yapıp insanların beynini uyuştururak para kazandıkları yetmiyormuş gibi bir de deprem gibi bir felaketi fırsat bilerek insanların beyin ve kalplerine faşizm tohumu ekmeye çalışanlar var. Bu ekilen faşizm tohumlarının, yıllardır milliyetçilik ve şovenizm gibi insanlığa zararlı fikirlerle doldurulanlarda yeşermeye ne kadar hazır olduğu gönderilen yardım paketlerinden çıkanlar ve konuşulanlardan anlaşılıyor.
Peki, ya devlet? Vatandaşı böyle bir kibir, üstünlük ve ders verme duygusuyla dolduran devletten bir şey beklemek herhalde doğru olmaz. Zaten bütün yetersizliklerini bilmesine rağmen 3 gün boyunca dış yardımı kabul etmeyerek kim bilir kaç kişinin ölümüne neden olması bunun en büyük göstergesi. Halkla daha yakın bir ilişkide olan, depremden zarar görenlerin ihtiyaç duyduğu malzemeleri daha hızlı ve rahat ulaştırabilecek olan yerel yönetimle sırf BDP'li diye iletişim kurmayan bir merkezi yönetimden bahsediyoruz. Dondurucu soğukta hayatta kalmaya çalışan insanlara barınacak kapalı alan sağlayamayan, kurduğu çadırların ise yazlık çadır olduğu ortaya çıkan bir Kızılay'a isyan eden depremzedelere gazla, copla saldıran bir devlet bu (İkinci envantere ek: Yardımı beğenmezsen başına gelen müstahaktır diyenlerin sayısı hiç de az olmadı). Belediyenin yardımları dağıtmak üzere topladığı depoya el koyan, oraya giden yardım kamyonlarını kendisine yönlendiren devlete karşı bir Vanlı'nın "Burası Türkiye olsaydı hemen yardım yağardı" demesinden daha doğal ne olabilir ki?
Medyanın ısrarla ve inatla devletin her türlü yardımı sağladığına dair yayın yapıp depremzedelerin şikayetlerini yayınlamaya değer bulmaması, polisin artık isyan eden halka gazla, copla saldırısını görmezden gelmesi, BDP'li belediyenin çalışmalardan dışlanmasını sorun etmemesi ve "hainler, depremzedelere yardım eden askerlere saldırıp kamyonlara el koyuyor" şeklinde Başbakanın uyarısından hayli etkilenilmiş olduğunu ispat eden haberler yapması vakayı adiyeden sayıldığı için söyleyecek pek bir şey yok. Yine de bunların hepsi tarihe not düşüldü.
Bütün bunlara rağmen hiç mi iyi bir şey olmadı? Elbette ve muhakkak ki oldu. Neyse ki vicdanlarını henüz devreden çıkartmamış binlerce iyi insan var. Onlar canlarını dişlerine takıp depremzedeler biraz daha ısınabilsin, karınları doyabilsin diye çalıştılar, çalışmaya devam ediyorlar. Hiç kuşkusuz ileride bir gün en çok hatırlanacak, güzel sözlerle anılacaklar onlar olacak.
Ve fakat Pir Sultan'ın dediği gibi: "Şu ellerin taşı bana hiç değmez/İlle *dostun bir tek gülü yaralar beni"
*Kardeşlik edebiyatını sürdürmenin manası yok. İki iyi ev arkadaşı olsak da olur.
0 yorum:
Yorum Gönder