Düşmanımız biz ciddiye aldı. Düşmanımız bizim ciddi olarak
sistemsel tehlike olduğumuza inandı. Ekonomi yönünden değil ama politika
bakımından. Neoliberal paradigmanın hegemonyasına karşı bir tehdit muamelesi
gördük. Neoliberalizmi sorgulayan her girişimin ve Avrupa’da bu sistemi
devirmeye yönelik her umudun yanı sıra ezilmesi gereken bir örnek muamelesi
gördük.
Biz kendimizi bu kadar ciddiye almadık. Asla kendimizi gerçek bir savaşa
hazırlamadık. Bizi bu noktaya getiren, stratejimizin en iyi durum senaryosu
temelinde planlanması oldu: borcun yeniden yapılandırılması ve finansal desteği
içerecek ve böylece kendi programımızı belki ufak tefek geri adımlarla
uygulamaya koyabileceğimiz iyi bir anlaşmaya varacaktık. Syriza içerisinde düşmanların planlarıyla ilgili (bazen
saldırganca) ifade edilen sayısız endişe lafta kaldı. Asla yaklaşan savaşa
hazırlığa yol açmadı.
Bu dönem boyunca düşmanlarımıza ihtiyaç duydukları alanı sağladık.
Düşmanın esas silahlarının, bankalar ve ana akım medyanın, gücünü kısıtlamak
için en ufak bir çaba sarf etmiyorken kendimizi savaşa hazırladığımıza nasıl
inanabilirdik ki? Tüm bu aylar boyunca gün gün devam eden bu savaş boyunca
Sağlam kalmamazı sağlayacak yaşamsal kaynakları bulmamıza imkan verecek kendi
vergi düzenlememizi parlamentodan geçirmememiz şoke ediciydi. Emekçilere, iş
yerlerinde demokrasi ve onur için savaşma araçları sağlayacak toplu sözleşme
hakkını yeniden vermek için oylama yapmamamız şoke edici.
